YALNIZIZ
Bir zamanlar yalnızlaşacak bir gün diyorduk, şimdi her gün her an yalnızlaşıyor insan…. Beşer bireye, çift teke, biz bene, avlular bir kişilik odalara dönüyor nedense… Bypaslı yürekler barındırmıyor kimseyi. Bronşit olmuş akciğerler istemiyor gayrıyı. Zira kaç gönüle sırdaş olduk kaç ele dokunduk kaç gece kapımız çalındı kaç kişi sarıldı, kaç kişi misafir oldu trilyonluk dairelere, dert paylaşıp dert yarıladık mı hiç? Yüzümüzde tebessüm hicret etmiş, kin galip gelmiş merhamete... Öfke dorukta kirpikler uzaklaşamıyor bir türlü kaştan, hep cephede, cidalde, bitmez zannettiğimiz bir hayal aleminde, duygudan emare kalmadı üzerimizde!
Modernitenin girdabına girdikçe, robota dönüştü tüm bedenler, perde çekilmeyen evler günlük menfaate dayanan ameller, okumaktan ahlaktan insanlıktan alıkoyan, zaman ve mekanı izafileştiren netli telefon illetiyle çevrildi çitler, ayık değil kafalar, kapsama alanı dışında tüm beyinler, Kimse sorumlu tutulmuyor sorumsuzca yapılanlardan... Kimsesiz kimsenin gariptir ki hiçbir kimseye ihtiyacı da yok, herkesin dünyasının içinde binlerce sanal/hayal dünyası var, o kadar çok ki tanınmıyor tanıdıklar, hal hatır sormaktan geviş getirmekten dayanmıyor şarjlar…!
Lakin uğruna can verecek, can verilecek kaldı mı kimse? Teyzesiz, halasız, amcasız, dayısız, nasihatsız büyütüldü çocuklar. Hep azaldık, hep azalttık, bir gecelik atıştırmalıktı sanki hayat… Sonunda hissemize bir dikili taştan gayrı ne bıraktık...
Ezelden batıyı eleştiriyorduk, Güneş doğduğu yerden batıyor artık! Heyhat; nefesi nefse emanet etmişiz aklı hise. Bir kar yağsa da hodgamlaşmış düşüncelerimiz temizlense, insanlıktan ırak yeni yetme değerlerimiz inkılap geçirse...
Hangi ara bu kadar değişti medeni insan! Oysa tüm mevcudat tanık yaptıklarımıza, derin analizlere muhtaç yaşantımız… Yoksa farkında olmadan öne mi alındı ahir zaman...?
YORUMLAR