Günümüzde eğitim, uzun yıllar boyunca toplumda saygınlık ve refah getireceği düşünülen bir yol olarak görülmüştür. “Oku, adam ol” nasihatleriyle büyüyen nesiller, öğretmen, mühendis, doktor olabilmek için gençliklerini kütüphane köşelerinde harcadılar. Fakat bugün, dağın başındaki bir çobanın, yıllarca okuyup KPSS’ye giren bir öğretmenden daha yüksek gelir elde ettiğini gördüğümüzde; ister istemez şu soruyu soruyoruz: Gerçekten boşuna mı okuduk?
Bir çoban sabahın erken saatlerinde hayvanlarını alır, dağlara çıkar. Kimseye hesap vermez, doğayla iç içe, özgürdür. Çoğu zaman ayda kazandığı para, bir öğretmenin maaşından fazladır. Üstelik yanında stres yok, sistem baskısı yok, sınav stresi yok. Diğer yanda ise öğretmenler… Her geçen yıl daha ağır şartlarda, daha düşük maaşlarla, daha az saygı görerek görev yapan eğitim neferleri.
Peki burada sorun çobanda mı, öğretmende mi, yoksa sistemde mi? Asıl mesele şu: Eğitim sistemimiz, bireylere sadece diploma kazandırıyor ama karşılığında refah vaat edemiyor. “Okursan hayatın kurtulur” inancı, bugün yerini “Keşke hiç okumasaydım” pişmanlığına bırakıyor.
Ancak meseleyi sadece gelirle ölçmek de yanıltıcı olabilir. Bir çobanın huzuru olabilir, fakat bir öğretmenin hayatına kattığı değer, yetiştirdiği öğrencilerle toplumun geleceğine yaptığı katkı yadsınamaz. Mesele, bu katkının maddi ve manevi olarak karşılık bulamaması.
Belki de sorun, hangi mesleğin ne kadar kazandığı değil; emek ve liyakat arasında kurulamayan denge. Kimin ne iş yaptığı değil, yaptığı işin karşılığını hakkıyla alıp almadığı.
Sonuç olarak, kimse boşuna okumaz. Ama bir toplum, okuyanını değersizleştirirse; o zaman sadece bireyler değil, tüm gelecek kaybeder.
YORUMLAR