Hayat bazen üç kelimeyle özetlenebilir. İlgi, bilgi, sevgi… İlk bakışta basit gibi duran bu üçlü, aslında insan ilişkilerinin, toplumsal sağlığın ve hatta vicdanın temel kolonlarıdır. Biri eksik olduğunda yapı çatlar; ikisi eksik olduğunda çöküş kaçınılmaz olur.
İlgi, görmenin ilk adımıdır. İnsan, ancak ilgisini verdiği şeyi fark eder. Görmediğini anlayamaz, anlamadığını da sahiplenemez. Bugün en büyük sorunlarımızdan biri, birbirimize bakıyor ama görmüyor oluşumuzdur. Yoksulluğa, adaletsizliğe, acıya bakıyoruz ama ilgi göstermiyoruz. İlgi göstermediğimiz her sorun, büyüyerek karşımıza çıkıyor. Çünkü ilgi, sorumluluğun kapısını aralar.
Bilgi, ilgiyi anlamaya dönüştüren güçtür. İlgi duymak yetmez; doğru bilgiyle beslenmediğinde ilgi, kolayca önyargıya, kulaktan dolma kanaatlere dönüşür. Bilgi, aklı disipline eder, duyguyu dengeler. Bilgisiz ilgi, bağırır; bilgili ilgi konuşur. Bugün toplum olarak çok konuşup az anlamamızın nedeni, ilginin bilgiyle buluşmamasıdır. Bilgi olmadan fikir olur ama fikir olmadan da gürültü çıkar.
Sevgi ise bu iki unsurun ahlaki sonucudur. İlgiyle fark edilen, bilgiyle anlaşılan şey ancak sevgiyle korunur. Sevgi, romantik bir duygu değildir sadece; bir duruş, bir sorumluluk hâlidir. Sevgi varsa incitmemek için düşünürsün, adil olmak için çabalarsın. Sevgi yoksa bilgi kibire, ilgi tahakküme dönüşür. En tehlikeli insanlar, bilgili ama sevgisiz olanlardır.
Bugün siyaset dilinde sevgi yok, eğitimde ilgi eksik, medyada bilgi kırıntı hâlinde. Bu yüzden toplum yorgun, insanlar öfkeli, vicdanlar sessiz. Oysa çözüm karmaşık değil. Önce ilgilenmek, sonra öğrenmek, en sonunda sevmek… Bu sıralama bozulduğunda insan da toplum da yolunu kaybediyor.
Belki de yeniden başlamak için büyük ideolojilere, uzun nutuklara gerek yoktur. Sadece şuna cesaret etmek yeterlidir: Birine ilgi göstermek, bir şeyi gerçekten öğrenmek ve insana yakışır biçimde sevebilmek. Çünkü ilgi olmadan bilgi, bilgi olmadan sevgi, sevgi olmadan da insan olmaz.
YORUMLAR