Hayat, başlı başına bir güzellik ve rahatlık vaadi değildir. Geliş sebebimiz, keyif sürmek ya da yalnızca mutlu anlar biriktirmek değildir. Burası bir eğlence merkezi, bir lüks tüketim alanı değil; bizzat bir arınma, uyanma ve tekâmül sahasıdır. Bize düşen, dış dünyanın karmaşasına değil; iç dünyamızın hakikatine ve de hatırlamaya yoğunlaşmaktır.
Çünkü hayat çoğu zaman karmaşıktır, yorucudur, eksiktir, adaletsizdir, zıtlıklar oyunudur. Ancak onu yaşanır, anlamlı ve değerli kılan şey… bizim ona nasıl baktığımız, onu nasıl algılayıp karşıladığımızdır. İşte bu noktada hayat, bize sadece ne verdiğiyle değil; bizim ona ne kattığımızla anlam bulur.
O yüzden unutmamalıyız:
Hayat bize karşı değil, bizim içimizde saklı cevheri ortaya çıkarmak için vardır. Zorluklar, zıtlıklar, acılar; görünüşte olumsuz gibi gelse de aslında bizi dönüştüren, ruhumuzu olgunlaştıran ve hazinelerimizi açığa çıkaran katalizörlerdir. İçimizdeki tortuyu, yani kibir, öfke, haset, kıskançlık, bağımlılık, adaletsizlik, doyumsuzluk ve korku gibi karanlıkları dökmeden; altındaki sonsuz nurumuzu, cevherimizi göremeyiz.
Bu nedenle hayat, sabırla, farkındalıkla ve bilinçle yaşandığında bir uyanış kapısı hâline gelir.
Güzellik, kendiliğinden var olmaz;
Bizim çabamızla, niyetimizle, hâlimizle ve bakış açımızla şekillenir. Küçük bir tebessümde, bir dua edişte, bir bardak çayda bile hayatın hakikatine temas edebiliriz.
Ruhun huzuru, sadece olumlu ve pozitif şeylerin olduğu steril bir ortamda değil; bütün olumsuzluklara rağmen içte korunan hoşluk ve dinginlikte saklıdır. Gerçek huzur, başımıza ne geldiğiyle değil; ona hangi bilinçle yaklaştığımızla ilgilidir.
Şu hâlde görevimiz bellidir:
Kendimize gelmek,
Kendimizi eğitmek,
Neslimizi terbiye etmek,
Zihnimizi disipline etmek
ve Allah’ın “İkra!” emrine kulak vererek
bu dünya ve varlıklar kitabını okumayı öğrenmektir...
Her olay, her insan, her acı, her nimet bir ayettir. Görmesini bilenler için bu dünya, bir ilahî okul gibidir. Ve bizler, bu okuldaki öğrencileriz. Diplomamız; sabrımız, şükrümüz, basiretimiz ve nefsimizi aşma çabamızdır.
Hayat ne verirse versin…
Sen ona ne katarsan o olur. Ona kattığın farkındalık, sabır, niyet, adalet ve sevgi… senin ruhunu yüceltir. Zira sen neysen dış âlemin de öyledir.
Çünkü bu hayat, dışarıdan değil;
içeriden yönetilen bir deneyimdir.
Y'ol'umuz her daim sev'gi'de buluşsun Can'lar...
Peri'han Taşdemir...
...
..
.
YORUMLAR