Kimse bu dünyaya kötü olarak gelmez.
Kimse karanlıkla doğmaz. Bir bebeğin ilk nefesinde ne zulüm vardır ne de kötülük; orada yalnızca tertemiz, saf bir emanet vardır.
İnsanlar bozulmaz.
İnsanlar bozulmuş şartların içinde yeniden şekillenir ve hayata tutunmak için değişirler...
Bir insanın hikâyesini; doğduğu ev, duyduğu sözler, gördüğü davranışlar, korunamadığı anlar ve kimsenin sormadığı hâlleri yazar...
Biz dışarıdan bakarız ve kolayca etiketleriz insanları:
“Kötü”, “zalim”, “zorba”, “serseri”, "cani" deriz. Oysa biraz durup bakabilsek, bu kelimelerin ardında çoğu zaman kırılmış bir çocuk, yalnız bırakılmış bir genç, hayatta kalmak için yanlış güçlere tutunmuş bir insan görürüz.
Kimse annesinin karnından bir canavar olarak çıkmaz. Karanlık, çoğu zaman seçilmez; o hâle mecbur kalınır. Nadiren sırf menfaati için kötülüğü tercih eden satılmış benlikler vardır...
Ve işte tam burada acı bir gerçek vardır: Bir toplumu çürüten şey kötülükten ziyade, asıl kınama ve ötekileştirme kültürüdür.
Kınadıkça yaralar derinleşir zira. Yargıladıkça dönüşüm ihtimali kapanır. Dışladıkça iyileşebilecek ruhlar karanlığa doğru itilir.
Toplum, kınadığı kötülüğün üretildiği bir toprağa dönüşür. Ve sonra aynı kötülüğe döner şaşırır!...
Oysa insanın insana verebileceği en büyük iyilik şudur:
“Sen böyle olmak zorunda değilsin ve değişebilirsin.”
İnsanı yerle bir etmek kolaydır.
Asıl güç, onu ayağa kaldıracak yolu açabilmektir veya affedebilmektir.
Yanlışını gösterirken kalbini kırmamaktır. Merhametle, eğitimle, ahlâkla başka bir ihtimali görünür kılmaktır.
Herkesin ikinci bir şansa hakkı vardır.
Ama daha da önemlisi, herkesin buna ihtiyacı vardır.
Bugünün zalimi, dünün korunamamış çocuğu olabilir. Bugünün zorbası, dünün terk edilmiş genci olabilir. Ve bugünün “öteki”leri, çoğu zaman toplumun kendi elleriyle büyüttüğü gölgelerdir...
Kınadıkça kötülük de cesaret bulur.
Anladıkça, anlattıkça, ışık tuttukça ve affedebildikçe dönüşür.
Bir toplum adaletle ve merhametle yükselir. Bir insan anlayışla ve hoşgörüyle onarılır. Bir dünya yargısız bir yürekle güzelleşir.
Kötülüğü büyütmek kolaydır; zahmetsizdir. İyiliği büyütmek ise cesaret ister, bilinç ister, sorumluluk ve yürek ister.
Hatırla;
Sen pasif kaldığında kötülük alan bulur. Sen sorumluluk aldığında ise insan hatırlar ve her zaman artan ve yayılan iyilik ve adalet olur.
Yolumuz her daim sevgiyle buluşsun Can’lar…
Peri’han Taşdemir...
...
..
.
YORUMLAR