Hayat, cevaplarla değil sorularla başlar. Hangi yöne gitmeliyim? Ne yapmalıyım? Kalmalı mıyım, yoksa gitmeli mi? Bazen o kadar çok ses olur ki etrafta, kendi sesimizi bile duyamayız. Oysa asıl olan, içimizde saklı o tek cevabı bulabilmek.
Ben şunu fark ettim: Kendinle tam ve dürüstsen, kalbinle zihnin kavga etmiyorsa, cevap genelde tektir. Net, berrak, güven verici bir sessizlikle gelir. Ama her zaman böyle olmaz. Çünkü hayat bazen bizim beklediğimiz cevabı vermez.
Bazen bir insanı beklersin, gelmez. Bir açıklamayı beklersin, duymazsın. Özrü beklersin, edilmez. Bir kararın doğrulanmasını beklersin, hayat tam tersini sunar. İşte o anlarda cevapsızlık gibi hissettiren şey, aslında senin içindeki cevabın dışarıdan onay alamamasıdır. Oysa gerçek şu ki: Bütünlük, cevabını dışarıda aramamakla başlar.
Zamanla öğrendim… Beklediğim cevap gelmediğinde bile, içimde bir yer sessizce “biliyordun” diyor. Bilmek her zaman rahatlatmaz ama yön verir. Çünkü iç ses, dış dünyanın onayına ihtiyaç duymaz. İç ses, seninle yürür. Seninle karar alır. Seninle susar. Ve zamanı gelince sadece der ki: “Buydu. Zaten buydu.”
İnsan, bütünse beklemez. Ya da bekler ama sonucu değiştirmez. Çünkü ne gelirse gelsin, ya da hiç gelmese bile, kendi içinden yükselen ses ona yeterlidir.
Ve işte tam da bu yüzden,
Bütünlükte cevap tektir.
YORUMLAR