Bazı şeyler susularak değil, konuşularak onarılır. Kadınların sesi, yıllarca bastırıldı. Sanki konuşsalar düzen bozulacakmış gibi… Oysa mesele düzen değil, hakikatti. Bu hep konuşulması gereken bir konuydu. Çünkü kadınlar yalnızca birey değil; toplumun aynasıydı. Ve artık o ayna sessiz kalmak istemiyor.
Eğer erkekler olmasaydı, kadınlar ne günahın kefaretçisi sayılırdı ne de şeytanın yoldaşı ilan edilirdi. Kadınları “yalan”la özdeşleştiren şey, erkeklerin hiç bitmeyen yalanlarıydı. Her aldatılma, kadına yalanın dilini ezberletti. Çünkü yalanlara kanmakla suçlanan kadınlar, o yalanlarla yaşamayı öğrenmek zorunda kaldı.
Her örtülmeye çalışılan ayıp, kadınlara bir “oyun bilgeliği” öğretti. Gizlemek onların sorumluluğuydu, toparlamak onlara düşmüştü. Her ihanetten sonra yıkılan kadınlar, ayağa kalkabilmek için kendi iç dünyalarında karanlık sokaklarda yürüdü. Hayatı bir terapi gibi yaşadılar, sessizliklerinde büyüdüler.
Bir erkeğin egosu incinmesin diye nice kadın içindeki gerçekleri susturdu. “O kendini erkek sansın” diye kendi sesinden vazgeçti. Ama bu suskunluk, sandığınız gibi zayıflık değil; sabrın ve içsel direnişin başka bir biçimiydi.
Kadınlara küçük yaşlardan itibaren giydirilen “namus” yükü, onların olmayan günahları omuzlamasıydı. Sevmek istediklerinde “fazla oldular”, sevmediklerinde “soğuk”, “duygusuz” ya da hemen “feminist” diye yaftalandılar. Başarıya ulaştıklarında “mutlaka birinden destek almıştır” denildi. Başarısız olduklarında ise “kadındı zaten” deyip geçildi.
Ama kadınlar zamanla susmaktan vazgeçti. Kendi kalelerini inşa ettiler. Güvenmemeyi öğrendiler, çünkü önce kendilerine güvenmeyi başardılar. Kimsenin yükünü sırtlarına almadılar. Rol yapmadan, yalansız bir hayatı seçtiler. Kendi ayakları üzerinde durmayı, başkasına yaslanmadan yürümeyi öğrendiler.
Ve işte o zaman “fazla güçlü” bulundular. Sistem şaşırdı. Ezberler bozuldu. Daha önce ezilen, susan kadınlar güçlenince bu kez tehdit olarak algılandılar. Çünkü güçlü kadını anlamak zordu; yargılamaksa her zaman kolaydı.
Unutuldu bir gerçek: Kadınlar sadece birer aynaydı.
Ne gördüyseniz, onun yansımasıydı o kadınlar.
Sevgisizliğiniz, kibirleriniz, acımasızlığınız, baskılarınız…
Ve bazen de en derin sevgi, en içten merhamet…
Dönüp tekrar bakın o aynaya.
Çünkü o aynada sadece bir kadın değil, sizin insanlık sınavınız var beyler…
YORUMLAR