Bu çağın insanı rehbersiz değil; yolunu yerini dışarıda aradığı için yönsüz ve belki de kaybolmuş hissediyor kendini sadece. Eskiden irfan ehili bir tekke, dergâh kapısında, bir alimin dizinin dibinde bulunurdu; şimdi ise insanın kalbinde uyanmayı bekleyen yüce bir bilgelik var. Gürültünün ortasında bile kalbe dokunan ince bir çağrı işitiliyor: Kendini bil, öz'ünü gör, Yaradan’la bağını her daim canlı tut... Hakk'ikî rehber çağın içinde değil, insanın iç dünyasında, gönülünde filizlenmeyi bekleyen ilim irfandır. Sen yeter ki Yaratan'la ol.
Yolculuğun ilk adımı, insanın kendini, hâlini seyretme cesareti gösterebilmesidir. En çok da yakın ilişkilerde yaşanan çarpışmalar ve karşılaşmalar tesadüf değil, birer aynalaşmadır. Kalbin aynasına bakmadan dünyayı değiştirmek isteyen kişi, gölgesini de ışık sanır, yanılır, farkında ol. Oysa hakk'ikat, kuvars elması gibi keskindir; fazlalıkları yontmadan, onlardan kurtulmadan parlamaz. Bu yüzden içteki karanlıkla barışmak, onu fark edip incelikle törpülemek gerekir; barışmak vazgeçmek değil, hakk'ikati kabul edip dönüşmeye adım atmaktır. Emin ol.
Bu çağda yapılacak en temel iş kalbi terbiye etmek, zihni berraklaştırmak ve niyeti arındırmaktır. İnsanlar frekans ve işaret ararken kalbin ayarını gözden kaçırıyor; oysa en güçlü titreşim samimi yöneliş hâlidir. Bir kalp başka bir kalbe tesir etmek için kürsüye değil, sahici ve samimi bir sohbet alanına ihtiyaç duyar. İçten söylenen bir cümle, kaynağı kalpse göğe yükselir ve etkisi ruha şifa olarak geri iner. Söz, gönülden doğduğunda bir şey anlatmaz, konuşmaz; doğrudan gönüllere dokunur zira.
Yol arkadaşı seçme sırrı da uzaklarda değil, en yakındadır her zaman... Tekamül sarayda değil evin içinde; gösterişli öğretilerde değil gündelik yaşam ve sabırdadır. En zorlandığın insan, en güçlü öğretmenindir. En gerçek dönüşüm, sevgiyle sınırın aynı anda öğretildiği ilişkilerde pişer. Bu çağda insan yolunu bir bilgenin uzağında değil; sorumluluğuna, sabrına, ilgisine ve sevgisine ortak olacak gerçek eşliklerde bulur ancak.
Nasıl yapmalı sorusunun cevabı da açıktır elbette...: İçteki cevheri gör, onu incitmeden hassasça yont ve ışığını dışarı taşı; t'aş kendinden. Her insan kendi iç ocağının dervişi, kendi hayatının öz mürşidi olabilir. Önce içteki cevher işlenirse, nasılsın böylelikle adımlar da kalplere tesir eder... Çünkü insan kendi kalbine dokunmayı öğrendiğinde, artık her adımı ve her sözü başkalarının kalbine de dokunur, hatırla öz'ünü ve OL.
Y'ol'umuz her daim sev'gi'de buluşsun Can'lar...
Peri'han Taşdemir...
YORUMLAR