Oysa hepimiz o güzelim yapraklarıyla severiz tüm ağaçları, çiçekleri değil mi?...
Dökse de tüm yapraklarını, kaybetse de tüm ihtişamını, cazibesini, hoşluğunu, güzelliğini, rengini... solsa gitse de, kalanın yine de "o" olduğunu ve yeniden doğacağını hiç düşünmeden, kayb'ettik sanarız...
Ve unutarak " çıkmayan candan ümit kesilmez " hakikatini ...
Güllük gülistanlık olmasa da her hayat, yine de akıp gidiyordu işte derdiyle, tasasıyla, umuduyla, bereketiyle... Ta ki varlığını hiç farkedemeyeceğimiz ama iliklerimize kadar bize bunu hissettiren mini minnacık bir virüs yayılana kadar... Korona adı verilen bu minnaklar sebebi ile çok ocaklara "kor" düştü gerçekten de...
YORUMLAR