İnsanların kitap okumak istememelerinin bir sebebinin de yaratılıştan gelen ama terbiye edilmemiş acelecilik güdüsü olduğu kanaatindeyim.
Hemen bilgili olmak, hemen bilge olmak, hemen arif olmak, hemen hikmet ehli olmak durumlarındaki "hemen" sözcüğü okumaya ilk adımı engellemektedir.
Zira olgunlaşma sadece 1 kitap okuma ile olamayacağı için belki yüzlerce, binlerce okuması gerektiği için "sabırsız ve aceleci olan bünye" bir türlü adım atmamaktadır.
Bu şekilde zaman tükenmekte ve ileriki yaşlarda okumak daha da zorlaşmaktadır.
Bu nedenle ortaokul yıllarından itibaren hatta ilkokul yıllarından itibaren insan alış(tırıl)malıdır okumaya.
Toplumun hayata, olaylara, gelişime olan bakış açısı da insanları etkilemektedir.
Kitap okumanın ekonomik getirisinin olmaması da bunu tetiklemektedir.
Oysa ekonomiden daha önce insan olmaya katkısı olan bir eylemi toplum geri plana atmaktadır. Öyle değil mi?
Sonrasında da sorunlar yumağında debelenen bir toplum...
Elbette ki bu tespitim herkes için değil, genel olarak söz konusudur.
Bu yazıyı okuyan kişi kendisinde de o aceleciliği hissediyorsa, bu konuda kendisini değiştirmeli ve ilerlemenin ve güzelliklerin adım adım oluşacağına kendisini inandırmalıdır.
Bir kerede olup biten şeyler için "saman alevi" benzetmesi yapıldığını unutmamalıdır.
Saman değil meyve olmaktır asıl hedefi insanın.
Acele etme, adım adım ilerle! (başarının belki en temek kuralı diyebiliriz)